Voor Sieb Posthuma (1960-2014) begint tekenen met kijken. Van zijn illustraties lopen lijntjes naar het zonnige palet van Matisse en David Hockney en naar het grafische, kleurrijke modebeeld uit zijn jeugd. Veel mensen kennen hem van de prentenboeken over Rintje en Aadje Piraatje, maar Posthuma is ook de tekenaar van omslagen voor volwassenen, van illustraties voor kranten en tijdschriften en de ontwerper van decors en kostuums voor theater.

Sieb Posthuma – van toen, tot hier en nu verder gaat in op zijn ideeën over inspiratie en kunstenaarschap. Joukje Akveld sprak met de tweevoudig Gouden Penseelwinnaar, zijn vrienden en collega’s. Zo ontstond een bijzonder portret over een uitzonderlijk kunstenaar en de persoon daarachter, rijk geïllustreerd met tekeningen en foto’s. Het resultaat is een prachtig boek over het geluk van scheppend bezig zijn en de troostende kracht van kunst.

Het boek verscheen tegelijk met de opening van de tentoonstelling Een vijver vol inkt – kleur je wereld met Sieb Posthuma in het Literatuurmuseum in Den Haag.

‘Springlevende biografie (…) een nieuw bewijs van Akvelds kunnen.’
***** de Volkskrant

‘Een boek dat, ware het geen biografie geweest, een roman had kunnen zijn. Joukje Akveld doet wat Sieb Posthuma doet. Ze schildert hem. In woorden, daden, beelden. En schetst daarmee een nieuw genre.’
Tubantia

‘Een heel erg mooi boek.’
Hans Smit, Opium Radio

‘Akveld schrijft met liefde en begrip.’
De Leeuwarder Courant

‘Joukje Akveld verdient een compliment voor haar heldere schrijfstijl.’
Reformatorisch Dagblad

**** Het Parool

De tentoonstelling Een vijver vol inkt in het Literatuurmuseum.

Ik leerde Sieb kennen toen ik bij uitgeverij Lemniscaat werkte. De hondenpicknick rond de verschijning van zijn prentenboek Rintje heeft me nog hoofdbrekens bezorgd. Later, ik had mezelf omgeschoold tot journalist, kwamen we elkaar regelmatig tegen. Maar toen ik op een dag mijn eerste prentenboekentekst schreef, dacht ik niet aan Sieb. Sieb had een oeuvre, hij won prijzen. Zelf was ik er nog maar net. Dat ik toch bij hem uitkwam, voelde alsof ik in één keer mocht meespelen in de eredivisie.
Olle was een jongetje met meer verbeelding dan zijn omgeving goed voor hem vond. Op een zonnig terras vroeg Sieb me of hij een kind moest blijven. Of Olle niet ook een varkentje kon zijn.
Ik knabbelde aan mijn clubsandwich. Een varkentje, zo had ik Olle nog niet bekeken.
Olle werd een big op punthoefjes met een roze buik die onder zijn blouse uit kiert. En een condoompje op zijn hoofd, zei een vriendin. Het was natuurlijk een mutsje. Al bij de eerste schets was ik om.

Met Hans en Sabine Bockting van Bockting Ontwerpers spraken we over de vormgeving. ‘Als we nu eens…’ zei Hans. Hij schetste iets op een papiertje. We bogen naar voren. Letters zagen we, van groot naar steeds kleiner.
‘Ja!’ riepen we.
Mijn jongetje, dat eigenlijk een varkentje was, kreeg een omslagtypografie zó simpel dat het geniaal was.
Sieb plaatste Olle in een wereld van verschoten kleuren, waarin buiten Olle iedereen een bril draagt. Hij gaf hem een varkensfamilie die volgens Harm de Jonge in het Dagblad van het Noorden ‘komisch op de hoefjes staat’, en een pinnige juf die John Burninghams schoolmeester uit De jongen die altijd te laat kwam naar de kroon steekt. Het mooiste vind ik de tekening waarop Olle voor het schoolbord staat, zijn hoofd een beetje gekanteld, z’n staart zorgvuldig door het gat in z’n broek gekruld. Turend naar de letters die de juf met haar stok aanwijst, gaat zijn fantasie met hem op de loop. Zoals Siebs fantasie met mijn verhaal op de loop ging. Hij schiep een personage dat ik, al had ik het zelf verzonnen, nooit had kunnen verzinnen.

Lees hier het hoofdstuk wat je schrijft ben je zelf over Siebs eigen schrijverschap.